Przejdź do głównej zawartości

Czekoladownik w fiolecie

Wolny wieczór zaowocował czekoladownikiem.
Postawiłam tym razem na fiolety. To kolory, które bardzo lubię, mają w sobie dużo wdzięku.






Zrobiłam  jeden błąd - zapomniałam na samym początku wkleić wstążeczkę, która zamykałaby czekoladownik.
Gapiostwa niestety nie da się cofnąć, a dodatkowe przewiązanie popsułoby cały efekt.
Nic to, i taki mi się podoba.

A z czekoladownikiem jak z ludźmi - najważniejsze i najsmaczniejsze kryje się w środku ;)

Zresztą szybko znalazł swojego właściciela, któremu słodko podziękowałam za przysługę.

Etykiety:

Komentarze

  1. Basia29 maja 2017 12:46

    Przepiękny jest :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Agulek Art29 maja 2017 14:02

    Śliczny czekoladownik stworzyłaś - bardzo ładnie wkomponowały się te kwiatuszki w całość:)Taki majowy - tak mi się kojarzy z fioletem bzów:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Agnieszka Jakubicz30 maja 2017 11:41

      Dziękuję, mam słabość do fioletów, a do bzu w szczególności, bo zdobiły kościół w dniu mojego ślubu.

      Usuń
  3. Margonitka31 maja 2017 18:52

    Czekolada darowana w takim opakowaniu bez dwóch zdań zdecydowanie lepiej smakuje :)) Bardzo, bardzo mi się podoba! Dopiero niedawno, na którymś z blogów odkryłam, że można tak pięknie podarować komuś zwykłą czekoladę. Cudne "opakowanie".
    Pozdrawiam Małgosia
    P.S. Dziękuję za podpowiedź z filcem i wklejonymi wstążeczkami. Proste rozwiązanie, a na nie nie wpadłam :)
    http://margoinitka.pl/

    OdpowiedzUsuń
  4. karolina1 czerwca 2017 20:37

    Bardzo piękny czekoladownik:-)

    OdpowiedzUsuń
  5. Selennea5 czerwca 2017 10:45

    Prosty, a jaki efektowny :)
    Cieszę się że bawisz się na moim blogu i razem ze mną świętujesz :) Dzięki :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Craftfanka20 czerwca 2017 07:28

    Piękny czekoladownik stworzyłaś:)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Perebory - podlaskie skarby

Strych - niesamowite miejsce owiane nutą tajemnicy. Docenia się go po upływie czasu. Wrzucane na bieżąco rzeczy nieprzydatne na dany moment stoją zapomniane, osiada na nich kurz, póki ktoś nie postanowi zdmuchnąć go i na nowo odkryć starocie. Mieszkanie w bloku ma swoje plusy. Brakuje w nim jednak dwóch ważnych miejsc, które są w domach: ogrodu i strychu właśnie. Zawsze zazdroszczę mieszkańcom domów stojących już od jakiegoś czasu, że mają do nich dostęp. Pamiętam, że jako dzieci uwielbialiśmy z rodzeństwem tą wspinaczkę po schodach jak na Mount Everest i docieranie do najlepszego miejsca zabawy w całym domu. Z dumną pralką Franią, książkami, ubraniami, domowymi sprzętami. Być może ten obraz wyidealizował się w pamięci, a czas go dodatkowo podkolorował, ale wrażenia z przebywania na strychu dalej tkwią w sercu. Podlasie ma w sobie wiele takich nieodkrytych i z czasem zakurzonych skarbów, których miejsce nie jest na strychu, ale w głównym pokoju. W południowej części, blisko Białe...
3 komentarze
Czytaj więcej

Tradycyjny "język haftu"

Czy wiedzieliście, że haftem można pisać? W opracowaniu dotyczącym symboliki zawartej na ukraińskich ręcznikach obrzędowych znalazłam "język haftu". To swego rodzaju pismo obrazkowe, a jak wiadomo, to najstarsza forma zamykania słów na długi czas. Nie są prawda wykute na skale, ale stworzone igłą i nitką. Zgodnie z tradycją pierwsze ręczniki otrzymywało się po urodzeniu. Była na nich rozpisana data urodzenia właśnie przez haft. Wersy oznaczające liczby, litery, wyrazy, można było odczytywać znając oczywiście symbolikę. Zaciekawiona, że można przez geometryczne wzory cokolwiek napisać, krążyło mi po głowie jak tego użyć. Myśli co prawda ucichły na dłuższy czas, ale dnia pewnego odezwała się do mnie Ania z pomysłem wykonania metryczki. Najpierw podsunęłam jej myśl umieszczenia starych symboli określających "matkę", ale zapalona żaróweczka przypomniała o białoruskim opracowaniu. Koncepcja zeszła na zupełnie inne tory, a zaufanie do mojej wizji dodało wiatru w ż...
10 komentarzy
Czytaj więcej

Dziewczynka i kogut - pierwsze parkowanie nici

Nastolatki miewają stany fascynacji i uwielbienia graniczącej z obłędem. Nie mogą spać, nie mogą jeść, głowę zaprzątają tylko myśli o "tym czymś", tak ważnym, że nic innego się wtedy nie liczy. Podobnie mówią o koniach, które z klapkami na oczach biegną w jednym kierunku i nie zatrzymają się, póki nie osiągną celu. Niestety i mi się to niedawno przytrafiło. Opętał mnie jeden wzór, przepięknie opracowany przez Olgę Sotnikovą - Dziewczynka i kogut. Zakochałam się w nim od pierwszego wejrzenia, bo wyraża sielskość, niewinność, trud pracy, historię... Urzekł prostotą obrazu i najzwyklejszym pięknem codzienności. Dziewczynka z kogutem chodziła za mną od jesieni. Nici skompletowane leżały w szafce, a ja przebierałam nogami, żeby tylko zacząć pracę nad tym uroczym obrazkiem. Ale po drodze święta i robienie pocztówek, małe rodzinne perypetie chorobowe i tysiąc innych drobiazgów. A w głowie tylko przewijała się myśl: "kiedy w końcu będzie czas na dziewczynkę?". St...
11 komentarzy
Czytaj więcej