Przejdź do głównej zawartości

Dzień Matki

W tym roku 26 maja obfitował w uroczystości.
Akurat tego dnia wypadała uroczystość Bożego Ciała, Dzień Matki, a na dodatek urodziny mojego męża.

Mąż dostał swoją niespodziankę osobiście.

Mamom z kolei - wieczór wcześniej powstały specjalnie kartki z osobistymi życzeniami.
W ten wielki dzień postanowiłam je zaskoczyć i dostarczyć je osobiście. 
Wpakowałam córkę w fotelik i wyruszyłyśmy na misję rowerową.
Najpierw zawitałyśmy do Mamy męża.

Z gorącymi całusami dostała z rąk wnusi kartkę z pudełkiem.




Do mojej Mamy trafiła taka kartka:




Byłoby fajniej, gdyby obie Mamy nie mieszkały na dwóch końcach miasta...
Rowerowa misja to w sumie 20 kilometrów do przebycia. 
Po dojechaniu do domu - padłam.
Ale najważniejsze, że niespodzianki się udały.

Uśmiechy na twarzach Mam - bezcenne.

Etykiety:

Komentarze

  1. mika28 maja 2016 21:25

    Cudowne karteczki. W tym roku moje Mamy znajdowały się około 300 km ode mnie, więc niestety osobiste życzenia odbyły się droga telefoniczną

    OdpowiedzUsuń
  2. Monika Blezień18 czerwca 2016 10:22

    Przepiękne kartki :)
    Kosztowały sporo pracy... Twoje nóżki z pewnością to odczuły, ale jeśli spojrzeć ile radości dały mamom... bezcenne :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Zaklęta Igiełka16 lipca 2016 12:52

    Piękne karteczki. Każda z mam pewnie szczęśliwa :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Tradycyjny "język haftu"

Czy wiedzieliście, że haftem można pisać? W opracowaniu dotyczącym symboliki zawartej na ukraińskich ręcznikach obrzędowych znalazłam "język haftu". To swego rodzaju pismo obrazkowe, a jak wiadomo, to najstarsza forma zamykania słów na długi czas. Nie są prawda wykute na skale, ale stworzone igłą i nitką. Zgodnie z tradycją pierwsze ręczniki otrzymywało się po urodzeniu. Była na nich rozpisana data urodzenia właśnie przez haft. Wersy oznaczające liczby, litery, wyrazy, można było odczytywać znając oczywiście symbolikę. Zaciekawiona, że można przez geometryczne wzory cokolwiek napisać, krążyło mi po głowie jak tego użyć. Myśli co prawda ucichły na dłuższy czas, ale dnia pewnego odezwała się do mnie Ania z pomysłem wykonania metryczki. Najpierw podsunęłam jej myśl umieszczenia starych symboli określających "matkę", ale zapalona żaróweczka przypomniała o białoruskim opracowaniu. Koncepcja zeszła na zupełnie inne tory, a zaufanie do mojej wizji dodało wiatru w ż
10 komentarzy
Czytaj więcej

Dziewczynka i kogut - pierwsze parkowanie nici

Nastolatki miewają stany fascynacji i uwielbienia graniczącej z obłędem. Nie mogą spać, nie mogą jeść, głowę zaprzątają tylko myśli o "tym czymś", tak ważnym, że nic innego się wtedy nie liczy. Podobnie mówią o koniach, które z klapkami na oczach biegną w jednym kierunku i nie zatrzymają się, póki nie osiągną celu. Niestety i mi się to niedawno przytrafiło. Opętał mnie jeden wzór, przepięknie opracowany przez Olgę Sotnikovą - Dziewczynka i kogut. Zakochałam się w nim od pierwszego wejrzenia, bo wyraża sielskość, niewinność, trud pracy, historię... Urzekł prostotą obrazu i najzwyklejszym pięknem codzienności. Dziewczynka z kogutem chodziła za mną od jesieni. Nici skompletowane leżały w szafce, a ja przebierałam nogami, żeby tylko zacząć pracę nad tym uroczym obrazkiem. Ale po drodze święta i robienie pocztówek, małe rodzinne perypetie chorobowe i tysiąc innych drobiazgów. A w głowie tylko przewijała się myśl: "kiedy w końcu będzie czas na dziewczynkę?". St
11 komentarzy
Czytaj więcej

"Droga do raju"

Ostatnio miałam okazję obejrzeć spektakl teatralny, a w zasadzie film teatralny, zatytułowany "Droga do raju".     W inicjatywę zaangażowana jest grupa "ZaTopieni w historii", która działa w miejscowości Topilec niedaleko Białegostoku. To efekt długofalowej pracy ks. Jarosława Jóźwika - proboszcza parafii św. Mikołaja Cudotwórcy w Topilcu, Katarzyny Siergiej, Anny Kołosow-Ostapczuk i młodych aktorów amatorów.    (zdj. fb - ZaTopieni w historii) Słowem wprowadzenia: od kilku lat ma miejsce projekt "ZaTopieni w historii". To poszukiwanie lokalnych historii, takich zwyczajnych, ludzkich opowieści, rozmów ze starszymi, z rodzinami. To drążenie tematu do tego stopnia, że czasem staje się niewygodny i zaczyna uwierać. To punkt wyjścia do opowiedzenia na nowo wspomnień w artystycznej i symbolicznej formie. To teatr zakorzeniony w lokalnej społeczności. Wykonanie spektaklu nie byłoby możliwe, gdyby młodzi ludzie nie dojrzewali razem z projektem, gdyby nie budzi
2 komentarze
Czytaj więcej