Przejdź do głównej zawartości

Naszyjnik czy broszka? Oto jest pytanie.

Nie raz stajemy przed dylematem co wybrać. 
Trzeba kombinować, co do czego będzie pasowało, co z czym się najlepiej połączyć. Szczególnie jeśli chodzi o ubiór i dodatki. 
Haftowana biżuteria pasuje do większości rzeczy. Najchętniej noszę naszyjniki i broszki. Przepraktykowałam je już w wielu kombinacjach - do eleganckiej sukienki, do dzianinowej marynarki, do swetrów, białej bluzki w zestawieniu z jeansami. Możliwości jest naprawdę wiele, odrobina wyobraźni wystarczy, by drobnym dodatkiem nadać charakteru całej stylizacji.

Oplatającymi się dwoma różyczkami postanowiłam ozdobić biżuterię.



Wzory na pierwszy rzut oka wydają się takie same. 
Nic bardziej mylnego. Haftowanie dwóch identycznych motywów jest wręcz niemożliwe. Nawet przy powtarzalnym schemacie wystarczy, że igła z nitką pójdą kilka milimetrów dalej i zmienia się cała kompozycja. W tym wzorze widać to szczególnie po liściach różyczek.
Dzięki temu też każda rzecz, która wychodzi spod igły jest jedyna w swoim rodzaju.

Naszyjnik czy broszka? Na którą opcję wy byście się zdecydowały?

Komentarze

  1. Raczej nie noszę biżuterii, ale z taką na pewno wybrałabym się choćby do pracy. Zdecydowanie naszyjnik :)

    OdpowiedzUsuń
  2. O kurcze !! Ale ekstra biżuteria , mnie bardziej podoba się broszka :))

    OdpowiedzUsuń
  3. Piękna biżuteria, cudna, wprost nie mogę się napatrzeć. Zrobiłabym z jednej broszkę, a z drugiej naszyjnik/wisior żeby mieć zawsze opcję :-) Pozdrawiam serdecznie :-)

    OdpowiedzUsuń
  4. Zarówno jako naszyjnik i broszka wygląda to cudownie :) Ja broszę od Ciebie uwielbiam nosić i jest to jedyna broszka jaką nosiłam kiedykolwiek :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nawet nie wiesz, jak mi ogromnie miło. Tym bardziej, że nosisz jednocześnie cząstkę Podlasia, bo masz broszkę z ludowym motywem.

      Usuń
  5. Oj Aga znów cudeńka poczyniłaś.Brosza przepiękna. Tym razem jednak stawiam na wisior-jest obłędnie piękny!!! Podobnie jak Ruda uwielbiam broszkę od Ciebie i zakładam ją na wszystkie "ważne" okazje, i czuję się wyjątkowa :)

    OdpowiedzUsuń
  6. jeżeli o mnie chodzi, to zdecydowanie wisior! kocham wisiory! Fantastyczny medalion

    OdpowiedzUsuń
  7. Ja nie potrafiłabym się zdecydować - jedno i drugie wygląda fantastycznie! Bardzo podoba mi się tego typu haftowana biżuteria.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Tradycyjny "język haftu"

Czy wiedzieliście, że haftem można pisać? W opracowaniu dotyczącym symboliki zawartej na ukraińskich ręcznikach obrzędowych znalazłam "język haftu". To swego rodzaju pismo obrazkowe, a jak wiadomo, to najstarsza forma zamykania słów na długi czas. Nie są prawda wykute na skale, ale stworzone igłą i nitką. Zgodnie z tradycją pierwsze ręczniki otrzymywało się po urodzeniu. Była na nich rozpisana data urodzenia właśnie przez haft. Wersy oznaczające liczby, litery, wyrazy, można było odczytywać znając oczywiście symbolikę. Zaciekawiona, że można przez geometryczne wzory cokolwiek napisać, krążyło mi po głowie jak tego użyć. Myśli co prawda ucichły na dłuższy czas, ale dnia pewnego odezwała się do mnie Ania z pomysłem wykonania metryczki. Najpierw podsunęłam jej myśl umieszczenia starych symboli określających "matkę", ale zapalona żaróweczka przypomniała o białoruskim opracowaniu. Koncepcja zeszła na zupełnie inne tory, a zaufanie do mojej wizji dodało wiatru w ż

"Droga do raju"

Ostatnio miałam okazję obejrzeć spektakl teatralny, a w zasadzie film teatralny, zatytułowany "Droga do raju".     W inicjatywę zaangażowana jest grupa "ZaTopieni w historii", która działa w miejscowości Topilec niedaleko Białegostoku. To efekt długofalowej pracy ks. Jarosława Jóźwika - proboszcza parafii św. Mikołaja Cudotwórcy w Topilcu, Katarzyny Siergiej, Anny Kołosow-Ostapczuk i młodych aktorów amatorów.    (zdj. fb - ZaTopieni w historii) Słowem wprowadzenia: od kilku lat ma miejsce projekt "ZaTopieni w historii". To poszukiwanie lokalnych historii, takich zwyczajnych, ludzkich opowieści, rozmów ze starszymi, z rodzinami. To drążenie tematu do tego stopnia, że czasem staje się niewygodny i zaczyna uwierać. To punkt wyjścia do opowiedzenia na nowo wspomnień w artystycznej i symbolicznej formie. To teatr zakorzeniony w lokalnej społeczności. Wykonanie spektaklu nie byłoby możliwe, gdyby młodzi ludzie nie dojrzewali razem z projektem, gdyby nie budzi

Dziewczynka i kogut - pierwsze parkowanie nici

Nastolatki miewają stany fascynacji i uwielbienia graniczącej z obłędem. Nie mogą spać, nie mogą jeść, głowę zaprzątają tylko myśli o "tym czymś", tak ważnym, że nic innego się wtedy nie liczy. Podobnie mówią o koniach, które z klapkami na oczach biegną w jednym kierunku i nie zatrzymają się, póki nie osiągną celu. Niestety i mi się to niedawno przytrafiło. Opętał mnie jeden wzór, przepięknie opracowany przez Olgę Sotnikovą - Dziewczynka i kogut. Zakochałam się w nim od pierwszego wejrzenia, bo wyraża sielskość, niewinność, trud pracy, historię... Urzekł prostotą obrazu i najzwyklejszym pięknem codzienności. Dziewczynka z kogutem chodziła za mną od jesieni. Nici skompletowane leżały w szafce, a ja przebierałam nogami, żeby tylko zacząć pracę nad tym uroczym obrazkiem. Ale po drodze święta i robienie pocztówek, małe rodzinne perypetie chorobowe i tysiąc innych drobiazgów. A w głowie tylko przewijała się myśl: "kiedy w końcu będzie czas na dziewczynkę?". St