Przejdź do głównej zawartości

Broszka z różą łowicką

Już dawno na moim tamborku nie pojawiał się haft cieniowany.
Okazja do jego powrotu pojawiła się szybko. 
Koleżanka szukała prezentu dla swojej mamy i pomyślała, że dużą radość może jej sprawić wykonana ręcznie broszka.
Decyzja padła na haft na czarnym tle. 
Od razu do głowy przyszedł pomysł robionego kiedyś maku. 
Żeby nie powielać pomysłów postanowiłam zamówić nieco większą bazę niż dotychczasowe 18x25mm. 
Dało to większe pole haftu, i z małego maku pomysł przeobraził się w łowicką różę. 
Dwa wieczory, jeden na haft, drugi na oprawę, dały naprawdę satysfakcjonujący efekt.

I tak prezentuje się zamknięta w ramy 30x40 mm owalu:


Ze zdjęć robionych na szybko wieczorną porą ostało się ino jedno godne publikacji. 
Mam nadzieję, że oddaje piękno broszki, bo w rzeczywistości wygląda zdecydowanie lepiej.


Komentarze

  1. Piękna! pozdrawiam ciepło!

    OdpowiedzUsuń
  2. Cudowna broszka! Aż wierzyć się nie chce, że tworzysz ten haft tylko w jeden wieczór!

    OdpowiedzUsuń
  3. Podziwiam i zachwycam się tak wspaniałym małym diamencikiem hafciarskim!

    OdpowiedzUsuń
  4. Podziwiam i zachwycam się tak wspaniałym małym diamencikiem hafciarskim!

    OdpowiedzUsuń
  5. Cudowna - poluję właśnie na jakąś piękną broszkę - Twoja mnie jeszcze bardziej zainspirowała :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Kolejne cudo wyszło spod Twoich rączek:)
    Piękna broszka i jaki misterny haft:)

    OdpowiedzUsuń
  7. Bardzo ładna , taka w starym stylu :**

    OdpowiedzUsuń
  8. Prześliczny haft, a na tym czarnym tle wygląda zjawiskowo:-)

    OdpowiedzUsuń
  9. Agnieszko broszka jest cudna :).

    OdpowiedzUsuń
  10. zachwycająca broszka! dziękuję za udział w moim candy i pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Podlasiem inspirowane (3) - haftowana okładka

Podlasie potrafi zachwycać.  Odkrywam coraz to nowe motywy, które skupiają na sobie uwagę nie pozwalając o sobie zapomnieć. Kiedy w ręce po raz pierwszy wpadł mi "Wzornik tradycyjnych haftów i koronek ręcznika ludowego. Haft krzyżykowy" jeden wzór wyróżnił się na tle pozostałych. Nic dziwnego, że pojawił się na okładce publikacji.  Wiedziałam, że kiedyś i ja go zrobię. Kolorystyka haftu może nasunąć skojarzenia z motywami ukraińskimi. I myślę, że daleko od prawdy byśmy nie odbiegli, bo Podlasie jest niezwykłą krainą, gdzie przeplatają się różne narodowości i mniejszości, a im bliżej wschodniej granicy, tym więcej widzi się wspólnych cech. Szczególnie w starym wzornictwie. Haftowanie krzyżykami jest też jedną ze starszych form - ustępuje mu tylko haft tkacki, z którego Podlasie zresztą słynie. Pojawiające się na jasnym płótnie ludowych ręczników czerwono-czarne barwy mają nie tylko wartość estetyczną. Wkraczają tu magiczne elementy: dla przykładu największe znacze...

Podlasiem inspirowane - (1) - zakładki

Jakie byłoby Wasze pierwsze skojarzenie, gdybym zapytała Was o Podlasie? Zupełnie inaczej patrzy się na miejsce, w którym się mieszka. U mnie to ciepłe myśli, obrazy babcinego stołu, zielonej kojącej przyrody, kolorowych łąk z trawą do kolan, sielskości - kadry wspomnień. Może brzmi to zbyt nierealnie, ale z perspektywy czasu idealizuje się przeszłość. Zawsze mnie ciekawi stare wzornictwo, nie spod ręki wielkich mistrzów, ale w pełni amatorskie.  Szukanie motywów to czasem szukanie igły w stogu siana, podpatrywanie zdobień, cykanie fotek z ukrycia, byleby tylko utrwalić jakiś wzór. Na przeglądach folklorystycznych "pasę oczy", ponieważ przyjeżdżają grupy w strojach ludowych. Często są to przesadzone stylizacje, ale pojawiają się też perełki na lnianych fartuszkach czy bluzkach zszarzałych od upływu czasu. Lubię zainspirować się nimi i przenosić motywy na rzeczy do używania. Moimi hafciarskimi podlaskimi bibliami są "Katalogi ręczników ludowych...

Dziewczynka i kogut - pierwsze parkowanie nici

Nastolatki miewają stany fascynacji i uwielbienia graniczącej z obłędem. Nie mogą spać, nie mogą jeść, głowę zaprzątają tylko myśli o "tym czymś", tak ważnym, że nic innego się wtedy nie liczy. Podobnie mówią o koniach, które z klapkami na oczach biegną w jednym kierunku i nie zatrzymają się, póki nie osiągną celu. Niestety i mi się to niedawno przytrafiło. Opętał mnie jeden wzór, przepięknie opracowany przez Olgę Sotnikovą - Dziewczynka i kogut. Zakochałam się w nim od pierwszego wejrzenia, bo wyraża sielskość, niewinność, trud pracy, historię... Urzekł prostotą obrazu i najzwyklejszym pięknem codzienności. Dziewczynka z kogutem chodziła za mną od jesieni. Nici skompletowane leżały w szafce, a ja przebierałam nogami, żeby tylko zacząć pracę nad tym uroczym obrazkiem. Ale po drodze święta i robienie pocztówek, małe rodzinne perypetie chorobowe i tysiąc innych drobiazgów. A w głowie tylko przewijała się myśl: "kiedy w końcu będzie czas na dziewczynkę?". St...